cd met christelijk werk in de stijl van oude meesters
Nederlands Dagblad, 11 oktober 2019
Miniaturen
Hendrik Jan van der Heiden, piano.
Interclassic Music
Dit is een interessante cd. De pianist Hendrik Jan van der Heiden is een christen en komt daar in het boekje bij deze cd ook vrijmoedig voor uit. Dat inspireerde hem tot diverse werken op deze cd. Of het om improvisaties of om uitgeschreven stukken gaat, is niet duidelijk. Belangrijker is dat hij daar geen oppervlakkige stemmingsstukjes van heeft gemaakt, maar als het ware in de huid van bekende pianocomponisten is gekropen. Dat levert onder de titel ‘Evening’ een mooie bewerking op waarin hij het Wiegenlied van Brahms (een wijsje dat veel op speeldoosjes te horen is) gebruikt. Maar ook Chopin is geen onbekende voor hem. Van der Heiden weet mooie omspelingen te verzinnen bij het lied ‘Als ik maar weet’. Opvallend is ‘Sorrow’ dat helemaal niet zorgelijk maar eerder wat berustend klinkt. Van der Heiden geeft zelf als toelichting dat hij daarbij denkt aan de zorgen in zijn eigen gezin. Samen met zijn vrouw heeft hij twee zorgenkinderen op te voeden.
In het boekje worden de diverse titels goed uitgelegd en wordt extra informatie gegeven. Van der Heiden is geen gediplomeerd musicus. Des te knapper is deze mooie cd.
+ originele bewerkingen
+ pianist kruipt in de huid van bekende componisten
Nun freut euch lieben christen g’mein is een geestelijk lied waarvan de tekst en melodie Maarten Luther in 1523 schreef. Het wordt beschouwd als een van zijn eerste en theologisch belangrijkste poëzie en behoort tot de dag van vandaag tot de kern van Duitstalige protestantse gezangen.
Voor zijn eerste lied, A New Song We Lift , werd
Luther geïnspireerd door het martelaarschap van de
twee Augustijnse monniken Hendrik Vos en Johannes van
Esschen die zich hadden bekeerd tot de Reformatie . Beide waren op de ring geëxecuteerd
op 1 juli 1523 in Brussel. Luther’s lied is een balladachtig verhalend lied en was
niet bedoeld voor kerk en eredienst, maar voor markt en straat.
In hymnologisch onderzoek
is het zeker dat Nu juich, beste christenen, g’mein onmiddellijk
het martelaarlied volgde. Op deze manier is het een verhalend lied zonder een literair
model, dat nu verwijst naar de tijdelijke en tijdelijke verlossing
van God, en zo is het geen hymne, maar een volkslied van
de Reformatie, dat werd gezongen door handelaars, ambachtslieden en
dienstmeisjes en een groot aandeel in de verspreiding van de
Reformatie-gedachte. In het Achtliederbuch van 1524 komt het in de eerste
plaats – uit Luther’s hand zijn ook slechts
drie Psalmennachdichtungen inbegrepen – verscheen in Erfurt
Enchiridion , in hetzelfde jaar, op de tweede plaats van 26 nummers.
Maarten Luther componeerde de tien verzen in de jambische balkvorm met zeven regels, die destijds populair was, vooral in liefdespoëzie , en later een van de meest gebruikte strofe-schema’s van de protestantse hymne.
1 Verheugt u, christenen,
tesaam!
Laat ons van vreugde springen
en zegenen Gods grote naam;
laat ons de Heer bezingen,
die ons zo machtig heeft bevrijd,
die voor der mensen zaligheid
de hoogste prijs betaalde.
2 De duivel had mij in zijn macht,
de dood stond mij voor ogen;
de schulden hebben dag en nacht
zwaar op mijn ziel gewogen.
Steeds dieper zonk ik in ‘t moeras,
omdat ik niets dan zonde was,
in ijdelheid geboren.
3 Mijn werken brachten mij geen baat,
hun grond was boos begeren;
mijn vrije wil was niets dan haat
tegen de wil des Heren.
Zo raakte ik in angst en nood,
in wanhoop erger dan de dood,
ter helle moest ik varen.
4 Toen zag God in de eeuwigheid
mijn mateloze ellende
en haastte zich, te rechter tijd
mij, arme, hulp te zenden.
Mijn Vader, want Hij wendde mij
zijn hart vol liefde toe, ja Hij
liet het zich ‘t liefste kosten.
5 Hij sprak tot zijn geliefde Zoon:
Ik kan ‘t niet langer lijden;
nu is het tijd, verlaat mijn troon
en stel U aan zijn zijde;
sta voor hem in als bondgenoot,
verdelg de zonde en de dood
en laat hem met U leven’.
6 De Zoon deed naar zijn Vaders wens;
en uit een aardse moeder
geboren, zoals ieder mens,
werd Hij mij tot een broeder.
Zo nam Hij mijn gedaante aan
om satans eigenwaan te slaan,
hem in de val te lokken.
7 Hij sprak tot mij: Zie, het is nu
de kentering der tijden.
Ik heb mijn leven veil voor u,
Ik zelf zal voor u strijden.
Want Ik ben de uwe, gij zijt mijn,
en waar Ik ben, daar zult gij zijn,
geen vijand zal ons scheiden.
8 De vijand zal Mij ‘t hartebloed,
het leven zelfs ontroven,
‘t is u ten goede, en daar moet
gij rotsvast in geloven.
Mijn leven overwint de dood,
mijn onschuld delgt uw schulden groot,
en zo zijt gij behouden.
9 En keer Ik tot mijn Vader weer
en laat u in dit leven,
Ik ben uw God, Ik ben uw Heer,
Ik zal mijn Geest u geven,
de Geest die u zal troosten en
u openbaren wie Ik ben,
u in de waarheid leiden.
10 Wat Ik gedaan heb en geleerd,
zult gij ook doen en leren,
opdat mijn Vader wordt geëerd,
zijn rijk zal triomferen;
en loop niet ‘s werelds wijsheid na,
dat niet uw schat verloren ga,
laat u door Mij gezeggen.
Christenen bevinden zich misschien in dezelfde positie als hun Heere. Als gelovigen vertrouwen we op God en weten dat Hij betrouwbaar is. Maar twijfel, schuld en angst kunnen onze zekerheid wegnemen dat we de zijne zijn en dat altijd zullen zijn. We kunnen soms vrezen dat we in de steek gelaten zijn.
Verzekering van Redding is diep persoonlijk. Het was de kern van het debat over de Reformatie. De rooms-katholieke kerk zei dat een christen geen zekerheid kan hebben zonder eerst een buitengewone directe openbaring van God te ontvangen. Hervormers zoals Johannes Calvijn zeiden dat verzekering het geboorterecht is van elke gelovige, hoewel het in verschillende mate kan worden ervaren.
We moeten eerst de relatie tussen geloof en zekerheid begrijpen. Verzekering komt voort uit de essentie van geloof, net zoals appels van nature groeien op appelbomen. Verzekering is het neusje van de zalm. De essentie van geloof is vertrouwen. Het Geloof gelooft in de vastheid van het Verbond en laat zich in Hem vinden. Zoals Psalm 18: 2a: “De HEERE is mijn rots en mijn vesting en mijn bevrijder; mijn God, mijn kracht, in wie ik zal vertrouwen. “
Daarom kunnen gelovigen met recht zekerheid hebben over hun redding. David bekent: “De HEERE is mijn herder” (Psalm 23: 1). Paulus verklaart: “Ik weet wie ik heb geloofd en ik ben ervan overtuigd dat hij in staat is om te houden wat Ik hem tot op die dag heb toegewijd” (2 Tim.1: 12).
Het wezen van zekerheid is weten dat ik verlost ben – dat mijn zonden vergeven zijn en ik van God ben – en daarom weet en ervaar ik gemeenschap met de drie-enige God. In Efeziërs 3: 11-12 schrijft Paulus over Gods eeuwige voornemen “in Christus Jezus, onze Heere in wie wij vrijmoedigheid hebben en met vertrouwen toegang hebben door het geloof van hem.” Hij beschrijft deze toegang in drie-enige termen: “Want door hem [ Christus] hebben we beiden toegang door één Geest tot de Vader “(Efeziërs 2:18).
Elke persoon in de Drie-eenheid is betrokken bij de zekerheid van het geloof. Vader, Zoon en Heilige Geest leiden ons om God moedig te benaderen als onze barmhartige en heerlijke “Abba, Vader” (Romeinen 8:15, zie Psalm 103: 13, Gal.4: 6). We hebben deze onverschrokkenheid tegenover God door het werk van Christus aan het sterven aan het kruis en ons in vrede in de buurt van God te brengen (Efeziërs 2: 13-14). De Heilige Geest stelt ons in staat vreugde en vrede te ervaren door te weten dat we kinderen van God zijn (Romeinen 8:16; Gal.5: 22). Als we op Christus vertrouwen, vult de God van hoop ons met vreugde en vrede door de kracht van de Heilige Geest (Romeinen 15: 12-13).
De zekerheid is echter niet automatisch. De Westminster Confession of Faith vertelt ons dat ware christenen veel conflicten kunnen doorstaan zonder zekerheid (18.3). Zekerheid is de vrucht van het redden van geloof. Net zoals een onredelijke vorst kan voorkomen dat een levende boom een seizoen vrucht draagt, zo kan de verzekering gebrek hebben aan waar geloof is, en het kan zelfs voor een tijd voor een gelovige verloren zijn.
Een kind van God kan in duisternis wandelen (Jesaja 50: 10). Denk aan David, die smeekte: “O HEERE, bestraf mij niet in uw toorn …. Want mijn ongerechtigheden zijn door mijn hoofd doorgegaan “(Psalm 38: 1, 7). Evenzo riep Heman, de Ezrahiet, uit: “Uw toorn is hard op mij, en Gij hebt mij geteisterd met al uw golven” (88: 7).
Petrus spoort ons aan om “ijverig te zijn om uw roeping en verkiezing zeker te maken” (2 Petrus 1:10). Zijn woorden impliceren dat een christen zekerheid kan vinden dat God heeft gekozen en hem tot redding in Christus heeft geroepen. Een dergelijke verzekering is gewoonlijk niet te scheiden van wandelen met God in geloof.
De Westminster Confession zegt: “Een onfeilbare geloofsgarantie [is] gegrond op de goddelijke waarheid van de beloften van de zaligheid, het inwendig bewijs van die genaden tot welke deze beloften zijn gemaakt, en het getuigenis van de Geest van de aanneming die met onze geest getuigt dat wij de kinderen van God (18.2).
Laten we elk van deze middelen onderzoeken om zekerheid te bereiken.”
De manier om zekerheid na te streven, is ten eerste om God op een bevindelijke manier te kennen door middel van zijn grote en kostbare beloften (2 Petrus 1: 2-4). Het evangelie belooft dat Christus vrijelijk aan ons wordt gegeven in al zijn genoegzaamheid. Als u deze beloften als Gods “Ja” in Christus ziet, zult u worden versterkt om uw “Amen” aan hen te geven (2 Kor 1:20).
Anthony Burgess, die een van de Westminster godgeleerden was, schreef: “Vertrouwen op God en in Christus, wanneer we niets dan schuld en vernietiging in onszelf voelen, is de grootste eer die we God kunnen geven.”
We dienen geestelijke groei na te streven, door te handelen naar de beloften. Petrus zei dat God ons zijn beloften heeft gegeven “dat gij hierdoor deelgenoot kunt worden van de goddelijke natuur”, dat wil zeggen, gelijkvormig zijn aan het beeld van God (2 Petrus 1: 4). Alle ijver te laten toenemen in deugd, kennis, matigheid, geduld, godsvrucht, broederlijke vriendelijkheid en naastenliefde (vers 5 – 7) is de manier om “uw roeping en verkiezing zeker te maken” (vers 10).
Naarmate we groeien in onze hoedanigheid om Gods geboden te onderhouden, kunnen we er zeker van zijn dat we Hem toebehoren (1 Johannes 2: 3). Degenen die in lage niveaus van gehoorzaamheid volharden, zullen hoogstens een laag niveau van zekerheid ervaren.
Gehoorzaamheid verhoogt de zekerheid omdat het een levend geloof is en bewijst dat we geen hypocrieten zijn (Jakobus 2:14). Goede werken redden ons niet (Efeziërs 2: 8-9), maar een leven van gerechtigheid en liefde is een sterk bewijs van wedergeboorte (1 Johannes 2:29; 4: 7).
William Ames schreef: “Hij die de belofte van het verbond terecht begrijpt, kan niet zeker zijn van zijn redding tenzij hij in zichzelf ware geloof en bekering waarneemt.”
Wanneer we de leiding van de Heilige Geest volgen, gaan we wandelen door het geloof in Christus, en bovendien zullen we Zijn getuigenis ervaren als de Geest van de aanneming (Romeinen 8: 14-16).
De Heilige Geest leidt ons om Gods beloften te omarmen, toont ons het uiterlijke bewijs van genade in ons, en getuigen met onze geest dat we kinderen van God zijn.
Een vrouw kan groeien in het vertrouwen van de liefde van haar man door heel dichtbij met hem in het leven te wandelen en door ervaring te leren dat zij de zijne is en hij is van haar. Moge God de bruid van Christus zegenen zodat ook zij nauwer wandelt met haar Echtgenoot, Jezus Christus, en groeit in de zekerheid van Zijn onveranderlijke liefde voor haar.
Gods Verbondsbetrekking met Zijn volk, aangeboden in de belofte, vormt het raamwerk waarbinnen de Heere Zijn Kerk bouwt; zijn vorm en groei worden erdoor bepaald. Maar zoals een middeleeuwse kathedraal, is de Kerk gebouwd door alle eeuwen heen; en zoals een geweldig boek met een groot verhaal verdeeld in kleinere hoofdstukken.
Het woord verbond (Hebreeuwse berith, Griekse diathēkē) komt eerst voor in de context van de vloed van het oordeel waaruit alleen Noach en zijn gezin werden gered: “Ik zal mijn Verbond met u sluiten”, beloofde God (Gen. 6:18). Terwijl God vervloeking over de aarde bracht (verzen 11-13), beloofde Hij daarentegen om Noach en zijn zaad te zegenen (9: 1).
‘Vestigen’ weerspiegelt hier een eerdere belofte-band. Gods gebod aan Noach om “vruchtbaar te zijn en te vermenigvuldigen en de aarde te vullen” (vers 1) weerkaatst zijn gebod tot Adam (1:28) en verwijst naar een eerder Verbond. Zeker, de band van de Heere met Adam omvatte essentiële kenmerken: Zijn toewijding aan Adam zou leiden tot zegen voor geloof en gehoorzaamheid (1:28; 2: 3), maar wantrouwen en ongehoorzaamheid zouden resulteren in veroordelende vloek (2:17; 3 : 17).
Dit Nieuwe verbond met Noach echter werd al snel veracht door Babel. De zegen was verbeurd; nu viel de vloek op ongehoorzaamheid. Toch kwam God genadig terug, door een “nieuw” verbondsrelatie met Abraham te vestigen. Het beloofde Verlosser-Zaad (3:15) zou specifiek door zijn zaad komen en zegeningen brengen voor de naties (12: 1-3). Dit werd bevestigd in een dramatische nachtscène. In symbolische vorm ging God door twee soorten dieren en gaf Zijn toewijding tot de dood aan in Zijn ‘nieuwe’ verbondsbelofte (15: 1-21). Abraham geloofde, en ondanks soms struikelen, gehoorzaamde hij. Zegeningen volgden.
Maar toen kwamen Egypte met de slavernij. Eens te meer openbaarde God Zichzelf specifiek als dezelfde getrouwe en onderhoudende God van Abraham, Izak en Jakob die komt om Zijn volk te helpen (Exodus 3: 6, 13-17; 6: 2-9). Hij heeft een nieuw tijdperk ingehuldigd, door een ander ‘nieuw’ verbond. Hij verloste Zijn volk en riep hen om Hem te vertrouwen en te gehoorzamen, hen te waarschuwen dat ontrouw en ongehoorzaamheid opnieuw alleen maar tot vervloeking van het oordeel zouden leiden (Deuteronomium 28: 1-68). Later beloofde hij David dat het Verlosser-zaad specifiek uit zijn geslacht zou komen (2 Sam 7, Psalm 89: 19-37). Toen Hij kwam, zou een laatste “nieuw verbond” worden gevestigd (Jeremia 31: 31-34; Hebreeën 8: 8-12; 10: 15-17). Jezus is het Verlosser-Zaad dat “het nieuwe verbond in mijn bloed” smeedt (Lukas 22:20). Dus, van Adam tot Christus, creëerde deze verenigde reeks van goddelijke verbonden één enkele stamboom (Lucas 4: 23-38).
Er wordt wel eens gezegd dat nu alles verandert, het verbond verdwijnt praktisch. Het wordt zelden nog een keer genoemd buiten de brief aan de Hebreeën. Maar dit is om het punt te missen. Want wanneer Jezus spreekt over het ‘nieuwe verbond in mijn bloed’, bedoelt Hij dat Hijzelf het verbond is. De Heere Zelf: “Zie, mijn dienaar, die Ik ondersteun, mijn uitverkorene in wie mijn ziel verrukt. … ik zal u geven als een verbond voor het volk “(Jesaja 42: 1, 6-7). Het laatste ‘nieuwe verbond’ is niet langer een belofte die wacht om te worden vervuld, maar een persoon die zijn vervulling belichaamt. Gods Genadeverbond – houdt Zich aan Zijn Woord – in het vleesgeworden Woord (Johannes 1:14).
Dus van Adam tot Noach, van Abraham tot Mozes en van David tot Christus, is Gods volk gekozen, verenigd en gevormd door een steeds hernieuwde en ontwikkelde Verbondsrelatie. Dit is waarom de vaders van de kerk spraken over ecclesia ab Adam (de kerk van Adam) of ecclesia ab Abel (de kerk van Abel) – één volk, in verschillende tijdperken, die in verschillende bedelingen van de onthulling van Gods belofte leefden. Via de val van Adam en Eva, zijn wij zondaars die “genade vinden in de ogen van de Heere” (Gen. 6: 8), altijd gerechtvaardigd door alleen geloof, niet door werken, altijd vertrouwend op de belofte van God, altijd bewust dat ze waren één familie.
Mozes en Paulus (en daarom wij) behoren tot één Verbondsvolk of Verbondsfamilie. “Aan hen” (het oude verbondsvolk), zegt Paulus, “behoren de aanneming, de heerlijkheid, de verbonden, het geven van de wet, de aanbidding en de beloften” (Romeinen 9: 4). Hetzelfde geldt voor Paulus (en voor ons) in het nieuwe verbond – alleen maar meer: we zijn de zonen van God door adoptie (8: 14-17); we worden van de ene graad van glorie in een andere veranderd (2 Korinthe 3:18); door de Geest zijn de geboden van de wet in ons vervuld (Romeinen 8: 3-4); wij zijn de ware besnijdenis die aanbidt in de Geest (Filippenzen 3: 3); en we vertrouwen op Degene in wie alle beloften van God hun “ja” hebben gevonden (2 Korinthe 1:20). We leven in verschillende tijdperken, maar we zijn één volk, één familie.
Deze eenheid komt heel duidelijk tot uiting in de Hebreeuwse beschrijving van Mozes, die “door geloof … weigerde de zoon van de dochter van Farao genoemd te worden en er veeleer voor koos om mishandeld te worden met het volk van God. … Hij beschouwde de smaad van Christus als een grotere rijkdom dan de rijkdom van Egypte “(Hebreeën 11: 25-26). Gedurende de eeuw van het verbond is er één geloof, één Christus, één volk.
Hebreeën 3 vers 1-6 zegt het zo: in zowel de oude (werkverbond) als het nieuwe (genade)verbond behoren gelovigen tot hetzelfde huishouden en dezelfde familie. Ze hebben hetzelfde huis bezet, hoewel er veranderingen hebben plaatsgevonden. En nu heeft Mozes, de knecht, plaatsgemaakt voor Jezus de Zoon. Beperkingen zijn opgeheven (we zijn niet langer erfgenamen die minderjarig zijn). Nu, gelovigen leven in de volheid van genade en waarheid en roepen: “Abba, Vader!” (Galaten 4 vers 1-7). Maar de voorouderlijke woning blijft één en dezelfde.
Wat een voorrecht is het om bij dit eeuwenoude Verbondsfamilie te horen. Als de Korinthiërs zouden kunnen worden verteld dat “Paulus … Apollos … Cephas … de wereld … de jouwe zijn” (1 Korinthe 3:22), dan kunnen we zeker daaraan toevoegen: “en Abraham … Elia … Jesaja … Daniël … zijn ook de onze”, omdat we “van Christus zijn, en Christus is van God.” Dus wanneer we het Oude en Nieuwe Testament lezen, kijken we naar ons familiealbum. Leren over kerkgeschiedenis is gewoon een bezoek aan onze familie. Bijeen komen voor aanbidding gaat naar de wekelijkse gezinshereniging waar we “komen naar … ontelbare engelen … de vergadering van de eerstgeborenen.” Meer dan dat, we komen “tot de geesten van de rechtvaardige volmaakt gemaakt” – waarvan er een eens naast ons zat in de kerk. En dit alles omdat we door geloof, zoals zij – inclusief degenen die onder het oude verbond leefden – ‘tot Jezus zijn gekomen, de middelaar van een nieuw verbond’ (Hebreeën 12: 22-24). Je behoort tot een ‘megakerk’. De gemeente is veel groter dan je dacht.
Dit verbondsperspectief prikkelt ons hart omdat we ons realiseren dat we zijn ingehaald in het grote, eeuwenlange project van Christus. Het geeft ons een gevoel van identiteit – we kennen onze achtergrond. Het geeft ons ook een gevoel van stabiliteit – we weten dat de poorten van Hades nooit zullen zegevieren tegen Gods verbondsvolk. Dr. Sproul drukt dit allemaal zo goed uit in zijn hymne “Saints of Zion”:
Van Abels verkozen aftreden naar het heilige kruis van Jezus, De kerk van Gods eigen keuze heeft gezegevierd over verlies. Kom dan, o heiligen van Sion in een zoete gemeenschap; De bruid wacht op haar glorie: Heere Jezus Christus, haar hoofd. Door het geloof werkten onze vaders; in geloof leefden zij en stierven. Van Abraham tot David, geloof stond toen het werd beproefd. Dit goddelijk Verbond van genade, door Christus ‘eigen bloed, werd gekocht; De zegeningsbeloften zullen nooit teniet worden gedaan. Door martelaarsdood werd het heilige zaad gezaaid in verdriet en pijn, dat heilige zaad zal bloeien totdat Christus zal wederkomen.De triomferende Kerk van God zal in die laatste dag zijn. Laat al haar zonen en dochters thuiskomen van de goed gevochten strijd.
Ooit was er een bijbalstudieconferentie in Amerika met de naam “Vastbesloten.” Dit woord komt voor in een boek ‘Resoluties’ van Jonathan Edwards en is gericht op studenten en “twintigers” in de volgende generatie. De nog maar 18 jaar jonge Jonathan Edwards schreef zeventig resoluties, die zijn persoonlijke missie werd om zijn leven te leiden. De eerste resolutie van Jonathan Edwards is een beslissing dat de belangrijkste reden van zijn leven zou zijn – de glorie – verheerlijking van God.
Jonathan Edwards begon zijn boek ‘Resoluties’ met wat hij de drijvende kracht van zijn leven wilde zijn – een allesoverheersende passie om de glorie van God na te streven. “Vastbesloten: dat ik alles zal doen waarvan ik denk dat het beste is voor Gods glorie en voor mijn eigen bestwil, winst en plezier, in mijn hele duur, zonder enige aandacht voor de tijd, of nu of nooit zoveel ontelbare eeuwen Vandaar. Vastbesloten: om te doen wat ik denk dat mijn plicht is, en vooral voor het welzijn en de voordelen van de mensheid in het algemeen. Vastbesloten: om dit te doen, ongeacht de moeilijkheden die ik tegenkom, hoe talrijk en hoe geweldig ook. ”
Met deze voor zijn ogen wekelijks, zette deze eerste resolutie de toon voor zijn hele leven. In elke arena besloot hij God boven alles te eren. Al het andere in zijn leven zou een bijkomstigheid zijn van dit streven naar achtervolging.
Wat is de glorie van God? De Bijbel spreekt er op twee manieren over. Ten eerste is er Zijn intrinsieke glorie, de openbaring van alles wat God is. Het is de som van al zijn goddelijke perfecties en heilige attributen. Er is niets dat de mens kan doen om toe te voegen aan zijn intrinsieke glorie. Ten tweede is er de beroemde glorie van God, die de eer en eer is die door Zijn naam wordt gegeven. Dit is de glorie die de mens aan God moet geven.
Voor Jonathan Edwards betekent vastbesloten zijn te leven voor Gods heerlijkheid om Zijn meest glorieuze naam te verheffen. Het betekent om consequent te leven met zijn heilige karakter. Het betekent om Zijn verheven grootheid te verkondigen en te bevorderen. Dit is het hoogste doel waarvoor God ons heeft geschapen.
Waarom plaatste Jonathan Edwards deze resolutie eerst? Hij begreep dat de Schrift in alle dingen de eer van God als eerste plaatst. Edwards was gegrepen door een transcendent, hoog standpunt van God. Dientengevolge, toen hij zijn “resoluties” schreef, wist hij dat hij van ganser harte moest leven voor deze ontzagwekkende, soevereine God.
Jonathan Edwards heeft dus bewust gekozen om ‘alles te doen waarvan hij dacht wat het meeste tot Gods eer strekt’. Dit is het interpretatieve principe voor alles in het leven. Wil je weten wat Gods wil is? Wil je weten met wie je moet trouwen? Wil je weten welke baan je moet nemen? Wil je weten welke bediening je moet volgen? Wilt u weten hoe u uw middelen investeert? Wil je weten hoe je je tijd kunt besteden?
Daar is het! Alles in het leven past onder dit hoofdthema. Alles wat niet in lijn is met dit principe achtervolging bevindt zich op een gevaarlijk terrein. Soms zijn onze beslissingen niet tussen goed en kwaad. Soms zijn ze tussen goed, beter en best. Dit zijn soms de moeilijkste beslissingen. Edwards zei dat hij niet zou leven voor wat alleen maar goed is. Noch voor wat beter is. Hij was van plan alleen te leven voor wat het beste is. Wat het meest tot eer van God behoort – dat is het beste!
Jonathan Edwards geloofde dat Gods glorie onlosmakelijk verbonden was met zijn ‘eigen goed, winst en plezier’. Telkens wanneer hij Gods glorie zocht, was hij ervan overtuigd dat dit onvermijdelijk Gods grootste goed voor zijn leven zou opleveren. De glorie van God bracht zijn grootste ‘plezier’ voort. Dat is het ook met ons. Zou je onuitsprekelijke vreugde kennen? Overvloedige vrede? Ware tevredenheid? Ga dan naar Gods glorie.
Met onwrikbare vastberadenheid koos de jonge Jonathan Edwards voor deze eerste resolutie om ‘de hele duur van mijn leven’ te markeren. Zolang hij nog leefde, zou dit de drijvende kracht van zijn leven zijn. Hij moet altijd leven voor de glorie van God. Hij zou dit centrale thema nooit ontgroeien. Hij moet het nooit voor een mindere glorie inruilen.
Jonathan Edwards ‘geloofde ook dat zijn toewijding aan Gods heerlijkheid het grootste’ goede van de mensheid ‘zou brengen. Door Gods eer te zoeken, zou het grootste voordeel voor anderen zijn. Aldus zou leven voor de glorie van God leiden tot de grootste invloed van het evangelie op de wereld. Zielen zouden worden bekeerd. Heiligen zouden worden gesticht. Aan de behoeften zou worden voldaan.
Zou je maximale impact op deze wereld hebben? Zou je anderen naar Christus leiden? Zou je voor de eeuwigheid willen leven? Daar is het! Leef voor de glorie van God.
Wat het ook was, Jonathan Edwards besloot om voor Gods heerlijkheid te leven, ondanks “welke moeilijkheden ik ook tegenkom, hoe vaak en zo groots.” Ongeacht de kosten, ondanks de pijn, achtervolgde hij Gods eer. Zelfs als het vervolging of armoede betekende, werd zijn besluit genomen, zijn wil opgelost. Hij zou elke prijs betalen om de glorie van God te handhaven, ongeacht de ontberingen die hem wachtten.
Dit is mijn uitdaging voor de volgende generatie: zou je het hoogste doel willen bereiken? Zou je de diepste vreugde kennen? Zou je het grootste goed realiseren? Zou je de grootste invloed hebben? Zou je de grootste moeilijkheden overwinnen?
Maak vervolgens van deze eerste resolutie van Jonathan Edwards je belangrijkste doel. Wees besloten om voor Gods heerlijkheid te leven.
De hervormers legden enorme druk op de gaven van de Heilige Geest aan het hele lichaam van Christus. Johannes Calvijn is terecht beschreven als “de theoloog van de Heilige Geest” (B.B. Warfield). Toch hebben gereformeerde christenen altijd een ‘slechte reputatie’ gekregen voor hun opvattingen over de gaven van de Heilige Geest.
Onze overtuiging is dat God doelbewust enkele gaven (specifiek het vermogen om wonderen te verrichten, de gave van profetie en het spreken in tongen) slechts voor een beperkte periode heeft gegeven. We hebben betrouwbare Bijbelse redenen om dit te geloven:
Een tijdelijke manifestatie van deze gaven is kenmerkend patroon voor het echte werk van God. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, werden dergelijke geschenken zoals deze krampachtig gegeven in de Bijbelse geschiedenis. Hun optreden is over het algemeen vervat in een handvol perioden die elk ongeveer een generatie duren.
De functie van deze gaven, namelijk het overbrengen en bevestigen van openbaring (nu gestopt tot de wederkomst van Christus), wordt onderstreept in het Nieuwe Testament zelf (Handelingen 2:22, 14: 3; zie 2 Korinthe 12:12; . 2: 3-4).
De geschiedenis van het Nieuwe Testament suggereert dat aan het einde van het apostolische tijdperk de rol van deze gaven werd vervangen door de voltooiing van het Nieuwe Testament. Er is dus geen verwijzing naar hun aanwezigheid – of, belangrijker, hun toekomstige regulering – in de pastorale brieven.
Er zou hier meer kunnen worden gezegd in termen van Bijbelse christologie, want de uitstorting van de gaven van tongen, profetie en wonderen met Pinksteren was specifiek bedoeld om de bekroning van Christus te markeren. Het was daarom inherent bedoeld om een niet-permanent kenmerk van het leven van de kerk te zijn. Maar in deze context is het waarschijnlijk belangrijker om een ander, vaak genegeerd kenmerk van de gereformeerde leer te benadrukken. Het wordt in sommige woorden van de grote Puriteinse John Owen goed uitgedrukt: “Alhoewel al deze gaven en handelingen in enig opzicht ophielden, sommigen van hen absoluut, en sommigen van hen met betrekking tot de onmiddellijke manier van communicatie en graad van excellentie; maar voor zover de stichting van de kerk in hen betrekking had, was en is er iets dat analoog aan hen is “(Works, Deel IV, blz. 475).
Wat betekent dit? Eenvoudig dit: het is dezelfde Heilige Geest die zowel tijdelijke als voortdurende gaven aan de kerk geeft. Het zou ons dan ook niet verbazen dat we in allebei gemeenschappelijke eigenschappen ontdekken.
Misschien is de belangrijkste rode draad de bediening van de Heilige Geest in verlichting – Hij verlicht onze geest om ons in staat te stellen de wil en de doelen van God te kennen, te zien, te begrijpen en toe te passen. Er was een onmiddellijkheid tot verlichting in de tijdelijke gaven. De Heilige Geest leerde de apostelen ‘alle dingen’ (Johannes 14:26) en leidde hen naar ‘alle waarheid’ (Johannes 16:13). Nu, echter, Hij vervolgt dit werk in ons door middel van de Schriften. Hij stelde de apostelen in staat om voor ons te schrijven. Inderdaad, tijdens de afscheidsrede (Johannes 14-16), maakte onze Heer het de apostelen duidelijk dat dit een van de centrale bedieningen van de Heilige Geest in hun leven zou zijn: hij zou hen herinneren aan wat Jezus had gezegd (de evangeliën) , leid ze in de waarheid (de epistels) en laat hen de dingen zien die komen (bijv. Openbaring).
Waarom zijn christenen tegenwoordig – in tegenstelling tot hun vaders – zo fanatiek om onmiddellijke openbaring van God te ervaren, wanneer Zijn verlangen naar ons het voortdurende werk van de Heilige Geest is dat ons begrip opent door middel van de ‘normale’ openbaring van het Nieuwe Testament? Er lijken drie redenen te zijn:
Het is opwindender om een directe openbaring te hebben in plaats van Bijbelse openbaring. Het lijkt meer “spiritueel”, meer “goddelijk”.
Voor veel mensen voelt het veel gezaghebbender om te kunnen zeggen: “God heeft dit aan mij geopenbaard” dan te zeggen: “De Bijbel zegt het mij.”
Directe onthulling ontslaat ons van de noodzaak van nauwgezette Bijbelstudie en zorgvuldige overweging van de christelijke leer om de wil van God te kennen. In vergelijking met onmiddellijke openbaring lijkt Bijbelstudie een beetje saai te zijn.
Opdat we niet voor de gek worden gehouden en een soort belegeringsmentaliteit ontwikkelen als de gereformeerde christenen, moeten we hier enkele dingen in gedachten houden over het werk van verlichting:
Jezus heeft het ervaren. Ja, onze Heere profeteerde; ja, hij werkte wonderen. Maar we zouden schuldig zijn aan het Docetisme (de opvatting dat de menselijkheid van Jezus alleen leek op die van ons) en niet waar zijn voor de Schrift als we niet zouden erkennen dat Jezus zelf groeide in wijsheid en gunst bij God (Lukas 2:52) door geduldig te mediteren op de Schriften in het Oude Testament. (Ik vermoed dat Hij ze waarschijnlijk uit het hoofd kende.) De derde Dienarenlied van Jesaja (50: 4-11) geeft ons een buitengewoon ontroerend beeld van de Here Jezus die elke dag wakker wordt, afhankelijk van Zijn Vader om Zijn begrip van Zijn Woord dat Hij zou kunnen denken, voelen, handelen en leven als de Man vervuld van de Heilige Geest van wijsheid en begrip (Jesaja 11: 2 en verder).
Dit is de goddelijke methode die authentieke christelijke groei produceert, omdat het de vernieuwing (niet de overwaarde) van de geest inhoudt (Romeinen 12: 2) en het is progressief (het kost tijd en eist de gehoorzaamheid van onze wil). Soms doet God dingen snel. Maar zijn gewone manier is langzaam en zeker te werken om ons geleidelijk meer op onze Heere Jezus te laten lijken.
Het resultaat van de Heilige Geest die werkt met het Woord van God om ons denken te verlichten en te veranderen, is de ontwikkeling van een geestelijke groei dat op soms verrassende manieren werkt. De openbaring van de Schrift wordt, in een goed onderwezen, door de Geest verlichte gelovige, zozeer een deel van zijn of haar denkwijze dat de wil van God vaak instinctief en zelfs onmiddellijk duidelijk lijkt te worden, net als of een muziekstuk goed is of slecht gespeeld is onmiddellijk duidelijk voor een goed gedisciplineerde muzikant. Het is dit soort spirituele oefening die onderscheidingsvermogen creëert (zie Hebreeën 5: 11-14).
Goed bedoelende christenen verwarren soms het verlichtingswerk van de Heilige Geest voor openbaring, wat ongelukkig kan leiden tot ernstige theologische verwarring en mogelijk ongelukkige praktische gevolgen. Maar de doctrine van verlichting helpt ons ook enkele van de meer mysterieuze elementen in onze ervaring te verklaren zonder toevlucht te hoeven nemen tot de bewering dat we de gave van openbaring en profetie hebben.
Hier sprak wijlen John Murray met grote wijsheid: “Omdat wij de subjecten van deze verlichting zijn en er ontvankelijk voor zijn, en omdat de Heilige Geest werkzaam is in ons om Gods wil te doen, zullen we gevoelens, indrukken, overtuigingen hebben, driften, remmingen, impulsen, lasten, resoluties. Verlichting en leiding door de Geest door het Woord van God zullen zich op deze manieren in ons bewustzijn concentreren. We zijn geen automaten … We moeten niet denken dat [deze dingen] … noodzakelijkerwijs irrationeel of fanatiek mystiek zijn “(Collected Writings, I, blz. 188).
Gods Woord, verlicht door Gods Geest, is, zoals Psalm 119 zo prachtig laat zien, de weg naar geestelijke stabiliteit en vrijheid. Het leidt ons onwrikbaar elke dag Gods wil te kennen, lief te hebben en te doen. Het brengt vreugde door werkelijke Verlichting van de Heilige Geest.
Het gaat in de Bijbel en in het leven van christenen niet alleen maar om kennis óver God, maar vooral om kennis ván God. Wanneer kennis óver God niet leidt tot kennis ván God, dan zal dit weinig vrucht geven. Alleen wanneer iemand echte kennis ván God heeft (verkregen met name via de weg van gelovige meditatie, gebed en aanbidding), zal hij een leven kunnen leiden dat niet wordt bepaald door vleselijke begeerten of uiterlijke omstandigheden, maar dat is toegewijd aan God. De christen die God kent zal Gods vrede en vreugde mogen smaken en zal zijn eigen leven en omstandigheden zien in het licht van het geopenbaarde Woord.
God is oneindig ver verheven boven mensen en het is dan ook helemaal aan zijn genade te danken dat Hij Zich door ons laat kennen. Uit de Bijbel wordt het geweldige feit beschreven dat God door ons gekend wil worden als zorghebbende God en ons daarom heeft uitverkoren. Om Zichzelf te openbaren heeft Hij zijn Zoon gezonden in de wereld: Christus, de in het vlees geopenbaarde God. Tegenover dit feit past ons een nederige en volkomen toegewijde benadering. God leren kennen moet onze enige doel zijn voor het leven en heel ons wandel moet gericht zijn op de relatie met Hem.
Het is van beslissend belang dat we bij het ontwikkelen van onze kennis van en over God de goede methoden toepassen. Er moet strikt op worden toegezien dat we ons hierbij laten leiden door wat God over Zichzelf zegt in zijn Woord. De verleiding om God op één of andere manier te benaderen met onze eigen voorstellingsvermogen moet worden weerstaan. God gaat alle verstand te boven en we zijn voor kennis omtrent Hem geheel van Hemzelf afhankelijk.
Bij de kennis van God gaat het om de kennis van drie onderscheiden Personen: Vader, Zoon en Heilige Geest. De Zoon heeft de Vader geopenbaard op aarde. Hiertoe werd Hij mens en werd zijn goddelijke macht beperkt, voor zover de Vader het bepaalde. Zijn leven op aarde stond in het teken van de redding van de verloren mens en in zijn dood en opstanding ligt de enige hoop voor de wereld op eeuwige verzoening met God. De Heilige Geest opent mensen hiervoor de ogen en bekleedt mensen met Gods kracht om hiervan te getuigen. Hij is de goddelijke Persoon die Christus’ werk voortzet. De kerk van Christus moet hiervoor meer oog krijgen en de Heilige Geest eren om zijn werk.
Ondanks het feit dat de culturele context van de Bijbel behoorlijk verschillend is van de onze, kunnen we uit de Bijbel God toch leren kennen. God Zélf is namelijk niet veranderd en zal ook nooit veranderen. Zoals Hij Zichzelf openbaarde in de tijden van het oude en nieuwe testament, zo mogen ook wij Hem kennen.
In de Bijbel wordt de majesteit van God veelvuldig beschreven, veelal uitnodigend tot en resulterend in lofprijzing en aanbidding. De Bijbel openbaart God als Degene Die alle macht heeft, alles ziet, alles hoort, alles kan. Hij is oneindig veel groter en verhevener dan alles wat geschapen is en Hij gaat onze voorstellingsvermogen dan ook verre te boven. Christenen moeten hiervoor (beter) doordrongen zijn en moeten God benaderen in overeenstemming met Zijn majesteit.
De wijsheid van God wordt in de Bijbel vaak samen genoemd met zijn almacht. Door deze wijsheid en almacht weet God op trefzekere wijze de door Hem gestelde doelen te bereiken. Gods grootste en eeuwige doel is dat een grote menigte mensen het ware leven vindt in Hem, in een persoonlijke relatie. Om dit te bereiken leidt God het leven van ieder individuele gelovige op zodanige wijze dat alles wat hem of haar overkomt zal meewerken aan de verbetering en verdieping van deze relatie, met name vanuit de perspectieven van de eeuwigheid. De geschiedenissen van de levens van hoofdpersonen in de Bijbel getuigen hiervan.
De wijsheid van God komt het scherpst uit in de menswording, kruisiging en opstanding van Christus. Via deze weg stelde God zijn eeuwig doel veilig, ondanks dat de mensheid Hem de rug had toegekeerd. Via het werk en de Persoon van Christus wordt de mens weer hersteld in zijn relatie met God en mag hij weer groeien naar het beeld van God.
Het is van belang te beseffen dat de wijsheid van God van een heel andere orde is dat de wijsheid die God geeft aan mensen. God heeft in zijn wijsheid de regie van ons leven en van de hele wereld in handen. Wíj zijn geroepen, naar de ons gegeven wijsheid, daarop onder alle omstandigheden volledig te vertrouwen, ons aan Hem over te geven en gehoorzaam te leven vanuit zijn Woord.
De grootste vreugde die iemand kan smaken is het kennen van het hart van God: Gods liefde. Het hart van iedere gelovige mag en moet hiervan helemaal vervuld zijn. Omdat God liefde is, is de gelovige ervan verzekerd dat alles in zijn leven zal meewerken ten goede. Het eeuwige plan van God voor iedere gelovige en de dagelijkse besturing van zijn leven komen voort uit de liefde van God. Zelfs de zonde heeft de liefde van God niet kunnen doven. Ondanks het feit dat wij zijn heerlijkheid verspeeld hadden heeft Hij in soevereine liefde naar ons omgezien en zijn Zoon gegeven om ons te redden en te zegenen, zowel in dit als in het toekomstige leven.
De genade van God wordt door de kerken formeel beleden, maar veel christenen zijn het zicht erop kwijtgeraakt. Een voorwaarde voor het begrijpen van de genade van God is dat we goed luisteren naar hetgeen de Bijbel leert over onze zondigheid en onze totale onmacht om de relatie met God te herstellen. Veel christenen zijn hiervan onvoldoende doordrongen en kunnen daarom de genade van God niet goed verstaan. De genade van God betreft namelijk zijn liefde die Hij uit vrije wil betoont aan zondaren, die van zichzelf niets anders verdienen en voor niets anders deugen dan de eeuwige veroordeling. Door deze genade worden de zonde vergeven in Christus en worden mensen uitverkoren en hersteld naar het beeld van God.
Een belangrijk thema in de gehele Bijbel is: God als Rechter. Hij, de alwetende God, oordeelt ons rechtvaardig naar onze daden, gedachten en gezindheid. Elke menselijke activiteit wordt zodoende volledig vergolden: de mens krijgt wat hij verdient. Omdat Hij onze Maker is en wij zijn eigendom, is Hij tevens de Wetgever en heeft Hij de macht om het oordeel te voltrekken. In het Nieuwe Testament wordt Christus aangesteld tot Rechter. Wanneer wij voor zijn rechterstoel verschijnen zal Hij alles openbaren en zal Hij het eindoordeel uitspreken. Omdat we allen zondaren zijn zullen alleen degenen die het leven gevonden hebben in Christus behouden worden, doordat ze van hun schuld worden vrijgesproken, op grond van zijn eigen offer.
In de gehele Bijbel ligt, in tegenstelling tot het christendom vandaag, een bijzondere nadruk gelegd op de toorn van God. We moeten hierbij goed bedenken dat Gods toorn heel anders is dan die van mensen. Waar wij in onze toorn vaak onbeheerst zijn of zelfs wreed, daar is God in zijn toorn volkomen rechtvaardig. In zijn toorn antwoordt Hij op zaken die zijn toorn opwekken. Dit betreffen met name de activiteiten van mensen waaruit blijkt dat men moedwillig zich van God heeft afgewend. De toorn van God is met name over mensen die Christus versmaden, zich niet met God willen laten verzoenen en de zonde verkiezen boven gehoorzaamheid. Deze toorn zal zich vooral openbaren bij het eindoordeel, maar ook in het hier en nu is zij werkzaam. Zo gebruikt God overheden om mensen te straffen of kan Hij mensen en zelfs hele samenlevingen overgeven aan hun eigen hartstochten en verwerpelijk denken. Alleen wanneer we vertrouwen op het werk en de Persoon van Christus kunnen we aan Gods toorn ontkomen.
In de Bijbel wordt eveneens veelvuldig Gods goedertierenheid genoemd. Hierbij moet worden gedacht aan zijn trouw, milddadigheid en vrijgevigheid voor ieder mens, gelovig of ongelovig. Maar de goedertierenheid van God blijkt nog veel meer uit de bijzondere zorg die God heeft voor degenen die Hem toebehoren. Hij zegent hen dagelijks met ontelbare zegeningen op allerlei gebied, hen verlossend uit de macht van de zonde en heiligend naar het beeld van zijn Zoon. Wanneer mensen deze goedertierenheid van God afwijzen, wordt Gods gestrengheid openbaar. Dit betekent dat men, naar de eigenlijke betekenis van het woord, van Hem afgesneden wordt en uiteindelijk voor eeuwig verworpen zal zijn. De Bijbel benadrukt dat God hierbij lankmoedig is. De verwerping van de mens is het laatste wat God wil en in zijn lankmoedigheid stelt Hij mensen nog steeds in de gelegenheid om zich te bekeren tot Christus.
In enkele belangrijke Bijbelgedeelten wordt melding gemaakt van de jaloersheid van God. Deze jaloersheid kan worden begrepen vanuit de verbondsrelatie die God met Zijn volk heeft. De Bijbel gebruikt hiervoor het beeld van een huwelijk. Wanneer het volk ontrouw is, bijvoorbeeld door afgoden te vereren of het ware geluk te zoeken in het navolgen van vleselijke begeerten, dan wekt dit de jaloersheid van God. Hij is de trouwe VerbondsGod en zet zich met uiterste ijver voor zijn volk in. Hij verwacht van ons dan ook volledige trouw en overgave. Gods liefde en ijver voor ons vraagt om een antwoord van onze kant en wanneer wij lonken naar afgoden kwetsen wij Hem op het allerdiepst.
Door het plaatsvervangende offer van Christus is Gods toorn over onze zonde gestild en is de schuld ervan rechtmatig betaald. Mensen die hun vertrouwen op Christus stellen worden dan ook met God verzoend en leven voor eeuwig in vrede met Hem. Dit is de centrale boodschap van de Bijbel, het Oude Testament wijst ernaar vooruit en het Nieuwe vervult haar.
De meest heerlijke waarheid in de Bijbel is die van de openbaring van God als onze Vader. In het Oude Testament bestond er een zekere afstand tussen God en zijn volk, maar in het Nieuwe Testament komt God ons in Christus heel Persoonlijk en vaderlijk tegemoet. In Christus zijn wij als Gods kinderen geadopteerd en zijn wij erfgenamen geworden van zijn heerlijkheid. Als kinderen van God mogen we in gemeenschap met Hem leven, waarbij Hij ons eert als zijn waarachtige kinderen en broers en zussen van zijn Zoon. Vanwege deze bevoorrechte positie mogen we ons altijd veilig en geborgen weten, ongeacht de omstandigheden van ons leven.
In het onderwijs van Jezus stond de waarheid van de adoptie van mensen tot kinderen van God centraal. De discipelen van Jezus moesten beseffen wat het betekende om aangenomen te worden als kinderen Gods en vandaar uit moesten ze leren te geloven, te bidden en te handelen. Ze moesten leren begrijpen dat God als almachtige Vader voor hen zou zorgen en dat ze geroepen waren om hun leven totaal aan Hem over te geven. Dit onderwijs van Jezus wordt in onze harten voortgezet door de Heilige Geest: de Geest van het Zoonschap (Romeinen 8). Door Hem leren wij, leerlingen en volgelingen van Jezus, om steeds meer vanuit onze positie als Gods kinderen te leven. We ontlenen hieraan steeds meer geloof, vreugde en zekerheid. Steeds sterker zullen we beseffen en ervaren dat de hemelse Vader ons grenzeloos liefheeft en alles in ons leven op zodanige wijze bestuurt en aanwendt dat wij in een steeds hechtere gemeenschap met Hem gaan leven. Tegelijkertijd bewerkt de Heilige Geest in ons ook de levensheiliging die past bij onze positie als Gods kinderen. Door Hem zullen we leren om Gods wil te doen en om ons te gedragen als leden van Gods familie, naar het beeld van Christus. Voor geen enkele christen zal dit leerproces pijnloos verlopen, maar we mogen altijd weten dat God ons hier nooit aan onderdoor zal laten gaan en dat Hij trefzeker tot zijn doel met ons zal komen. Het gaat hierbij met name om het afsterven aan ons eigen vlees en het leven in gehoorzaamheid aan het Woord. Hoe meer wij ons bij dit alles in vertrouwen aan Hem overgeven, hoe vaker en sterker we zullen kunnen ervaren hoe groot zijn liefde voor ons is.
Het is voor een christen van groot belang te beseffen dat God met hem bezig is en dat Hij uit genade ons wil leren te leven volgens zijn principes. God wil ons vanuit zijn liefde en genade leren steeds dichter bij Hem te leven. En dat leren we met name door te worden blootgesteld aan allerlei beproevingen. Door deze beproevingen worden we geconfronteerd met onze zonde en zwakheden en leren we te leven in afhankelijkheid van God. God zal ons via deze weg duidelijk maken dat we in Hem alles bezitten dat we hier en voor eeuwig nodig hebben, voor alle terreinen van ons bestaan. Omdat een christen hiervan volledig verzekerd is vanuit het Woord, mag hij de beproevingen niet (langer) uit de weg gaan door te proberen zijn eigen leven veilig te stellen buiten God om. Christenen zijn geroepen om als pelgrims te leven in de wereld. Dit betekent dat we onze welzijn op geen enkele wijze laten afhangen van wat deze wereld te bieden heeft, maar dat we Christus volgen in alles. Hierbij zullen we ongetwijfeld sterke tegenstand ontmoeten, zowel vanuit onszelf als vanuit de wereld om ons heen. Maar wanneer we ons als Gods aangenomen kinderen blijven vasthouden aan de beloften van het evangelie dan zullen we op deze weg steeds meer de ware vreugde en het ware leven mogen smaken, die bestaan in de kennis van God, onze Vader.
Slechts één leven is ons leven. Het is snel voorbij. Wat Christus heeft gedaan, blijft bestaan. Waar draait het om? Ligt ons leven in Gods handen? Mogen we dat weten en daaruit leven? Hangt ons leven een een grote draad van Gods soevereine genade? Of is ons leven buiten God en Christus?
God is de eigenaar van iedere ziel. Hij heeft ons gemaakt en wij behoren Hem toe, want Hij is onze Schepper. In Zijn oneindige wijsheid kan Hij kan leven geven en nemen zoals Hij wenst. En Hij doet niemand tekort. Hij heeft het menselijk leven geschapen en bepaalt waar het menselijk voor bedoeld is. Ook bij Job, toen hij zijn tien kinderen verloor. Job scheurde zijn kleren, schoor zijn hoofd kaal en wierp zich neer in het stof. En hij zei: ‘Naakt ben ik uit de schoot van mijn moeder gekomen en naakt zal ik in haar schoot terugkeren. De HEERE heeft gegeven, de HEERE heeft genomen, de naam van de HEERE zij geprezen.’ (Job 1 vers 20, 21)
Toen Hannah God dankte voor haar zoon Samuel na jaren niet vruchtbaar te zijn geweest, zei ze: ‘De HEERE doet sterven en doet leven, zendt naar het dodenrijk en leidt eruit omhoog.’ (1 Samuel 2:6) En God zelf zegt in Deuteronomium 32 vers 39: ‘Zie het toch in: ik ben de enige, naast mij is er geen andere god. Ik laat sterven, ik geef leven, ik sla wonden en ik genees. Wanneer ik mijn macht laat gelden is er niemand die redding bieden kan.’
Als iemand nog leeft, is dat dankzij het cadeau van genade. Jakobus, de broer van Jezus, zegt het zo: Dan iets voor u die zegt: ‘Vandaag of morgen gaan wij naar die en die stad. Daar blijven we een jaar, we zullen er handeldrijven en geld verdienen.’ U weet niet eens hoe uw leven er morgen uitziet. U bent immers maar damp, die heel even verschijnt en dan al verdwijnt. U zou moeten zeggen: ‘Als de Heere het wil, zijn we dan in leven en zullen we dit of dat doen.’ Maar u slaat een hoge toon aan en bent daar nog trots op ook. Dat soort trots is volkomen ongepast. (Jakobus 4:13-16)
Ons leven is niet van onszelf. Het is van God. Ik heb het recht niet om jouw leven te nemen en jij hebt het recht niet om mijn leven te nemen. Het is omdat onze levens God toebehoren en het is Zijn recht om zowel jouw leven als dat van mij weg te nemen wanneer Hij dat wil. Jouw leven behoort God toe en Hij bepaalt waar het leven voor is.
Hoe ijverig was Jezus om ervoor te zorgen dat mensen hun levens niet verspilden. De meesten van jullie zijn studenten en hebben nog een heel leven voor je. Zo voelt het tenminste. Misschien is het wel niet zo. Misschien heb je het grootste deel van je leven er al wel op zitten. Maar als God het wil, zal je nog enkele decennia leven voor je sterft en je verantwoording moet afleggen voor je daden. En hoe ijverig is Jezus om ervoor te zorgen dat je het niet verspilt. Als Hij hier was vanavond, zou Hij misschien dit verhaal uit Lucas 12 wel vertellen:
‘Het landgoed van een rijke man had veel opgebracht, en daarom vroeg hij zich af: Wat moet ik doen? Ik heb geen ruimte om mijn voorraden op te slaan. Toen zei hij bij zichzelf: Wat ik zal doen is dit: ik breek mijn schuren af en bouw grotere, waar ik al mijn graan en goederen kan opslaan, en dan zal ik tegen mezelf zeggen: Je hebt veel goederen in voorraad, genoeg voor vele jaren! Neem rust, eet, drink en vermaak je. Maar God zei tegen hem: “Dwaas, nog deze nacht zal je leven van je worden teruggevorderd. Voor wie zijn dan de schatten die je hebt opgeslagen?”
Zo vergaat het iemand die schatten verzamelt voor zichzelf, maar niet rijk is bij God.’ (Lukas 12 vers 16-20) Oh, hoe ijverig is Jezus om ervoor te zorgen dat niemand door God een dwaas genoemd wordt om de manier waarop hij omgaat met het cadeau van het leven. Leven is niet de verzameling van spullen. Wat als je vanavond je leven verliest, wat gebeurt er dan met die bezittingen?
Geen enkel persoon met een gezond verstand wordt op zijn sterfbed bemoedigd door zijn bezitten. Hoor toch de woorden van Jezus, Koning der Koningen, Heere der Heren: ‘Wie achter mij aan wil komen, moet zichzelf verloochenen, zijn kruis op zich nemen en mij volgen. 25 Want ieder die zijn leven wil behouden, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest omwille van mij, zal het behouden. 26 Wat heeft een mens eraan de hele wereld te winnen als hij er het leven bij inschiet? Wat zou een mens niet overhebben voor zijn leven? (Mattheüs 16:24-26)
Gods Verbondsbetrekking met Zijn volk, aangeboden in de belofte, vormt het raamwerk waarbinnen de Heere Zijn Kerk bouwt; zijn vorm en groei worden erdoor bepaald. Maar zoals een middeleeuwse kathedraal, is de Kerk gebouwd door alle eeuwen heen; en zoals een geweldig boek met een groot verhaal verdeeld in kleinere hoofdstukken.
